Zijn vader kwam met tranen in zijn ogen naar me toe. “Bedankt dat je met hem gesproken hebt, ik waardeer het echt heel erg.” Om zijn woorden kracht bij te zetten, raakte hij mijn knie aan. En mijn schouder. Eigenlijk wilde hij knuffelen, maar ja Corona…

Zijn zoon gaf via de app aan ‘te worstelen’ met bepaalde zaken. ‘Of hij eens kon praten met me.’
In het gesprek was hij gelijk open. En vragend. Zijn dilemma’s duidelijk zichtbaar. Op de punt van de bank zittend. Zijn benen in een haakse hoek. Soms steunend met zijn ellebogen hierop. Zuchtend. Zoekend.
​
De interactie ging spontaan. We stelden elkaar vragen, gaven antwoord. Lachten en onderzochten. Hij strekte zijn benen en ging lekker in de leuning van de bank hangen. De uitdrukking op zijn gezicht veranderde. Verzachtte. Ontspande. Er viel zichtbaar een last van hem af. Hij kon verder, had een oplossing voor een stuk van de puzzel in zijn hoofd. Zijn creativiteit kwam samen samen met zijn ambitie en zijn wil om te groeien.
Zijn vader was vlak bij en hij kon niet wachten om dit gevoel, dit inzicht met hem te delen.  
​“Pap, het was echt fijn!” Was het enige wat ik hoorde. Ik gunde ze hun moment samen en trok me terug. Hij ging iets later naar huis en vader zocht me gelijk op…..